Najprawdopodobniej większość ludzi a zatem przyszłych emerytów nie interesuje się, nomen omen najważniejszą dla Nich kwestią i nie zadaje sobie pytania: Ile i czy w ogóle, dostanę emeryturę i jak przeżyję kiedy nie będę miał już siły i możliwości pracować?. Większość ludzi nawet kiedy przypadkiem się zastanowi to myśli że jakoś to będzie. Otóż, nie będzie…. nawet jakoś…
Z roku na rok zwiększa się w Polsce odsetek emerytów zagrożonych ubóstwem. W ostatnich latach przegoniliśmy pod tym względem unijną średnią. Zagrożonych ubóstwem jest w naszym kraju 17,7 proc. emerytów. Trzeba wiedzieć że siła nabywcza wypłacanych emerytur również się zmniejsza. ZUS jest piramidą finansową i od laty nie daje rady już wypłacać emerytur. Ten system nie działa. Wszyscy dziś powinni wiedzieć że utrzymanie emerytów przy życiu i opieka spadnie bezpośrednio na ich dzieci i rodziny. Jeśli społeczeństwo nic z tym nie zrobi (a pewnie nie zrobi bo paradoksalnie dużej grupie ludzi pasuje socjalne państwo) to emeryt za kilkanaście lat sam nie przeżyje.
Bardziej zagrożone ubóstwem w Polsce są emerytki (21,2 proc.) niż emeryci (12,6 proc.). Średnie świadczenie pobierane przez panie jest bowiem niższe.
Poniżej najważniejszy dla nas wykres, pokazujący zjawisko gospodarcze, według ekonomistów, ekspertów i zarządzających z takich instytucji jak Narodowy Bank Polski, Polski Fundusz Rozwoju, Bank Gospodarstwa Krajowego.
Największym wyzwaniem przed, którym stoi nasza gospodarka, nasze państwo, to katastrofa demograficzna. Jesteśmy jednym z najszybciej starzejących się społeczeństw w Unii Europejskiej, a nawet w całym OECD. Według prognozy demograficznej OECD w Polsce do 2060 roku ubędzie ponad 8 milionów osób w wieku produkcyjnym (15-64 lat). Ponad 20 % ludzi (dodatkowo do tych co obecnie) przestanie pracować.
Według tej prognozy, na 10 osób w wieku produkcyjnym (16-64) na koniec 2060 r. będzie przypadać prawie 7 osób w wieku emerytalnym podczas gdy dzisiaj jest to jedynie ok. 2,5. System emerytalny będzie pod ogromną presją. To jakby uderzyło w nas 5 kryzysów COVID-19. Trendów demograficznych nie da się tak łatwo i szybko zahamować. Szansą jest migracja, ale do tego potrzebujemy świadomej, kompleksowej polityki migracyjnej, które nie ma. Obecny rząd szerzy za to wszelkiego rodzaju fobie i szuka wrogów tam gdzie ich nie ma. Kolejną szansą jest luka w aktywności zawodowej, wśród kobiet, młodzieży, a w szczególności wśród osób starszych. Do tego niezbędne jest przeprowadzenie gruntownych reform rynku pracy, edukacji opieki nad dziećmi oraz wydłużenie wieku emerytalnego. Niestety w Polsce też nic w tym zakresie się nie robi. Zegar tyka. Demografia, głupcze!
Trwanie przy niskim wieku emerytalnym będzie nas bardzo dużo kosztowało, tak indywidualnie jak i zbiorowo. Dramatyczny spadek wysokości emerytur dotknie w większym stopniu osoby lepiej zarabiające. Zbiorowo, bo przy powszechnym wczesnym odchodzeniu na emeryturę, będziemy wszyscy mieli mniejszy tort do podziału. Dlatego, przy wieku emerytalnym 60/65 lat podatki muszą być znacznie wyższe niż przy stopniowym dochodzeniu do 67 lat dla obu płci. Gdyby lukę w systemie emerytalnym finansować zwiększeniem VAT, to wymagałoby to podniesienia go 2 punkty procentowe. Niski wiek emerytalny oznacza zatem wzrost podatków by sfinansować i tak niskie świadczenia emerytalne. Z podnoszeniem podatków i z wprowadzaniem nowych, obecny rząd „na szczęście” nie ma problemów. Pracujesz, prowadzisz firmę, zarabiasz to płać na socjale i zasilaj piramidę finansową ZUS… jak społeczeństwo nie zmądrzeje czeka nas pospolita nędza i ubóstwo. Ponoć rokiem krytycznym jest rok 2040. …. nie wierzę w zmiany do tego czasu na poziomie świadomości społecznej a zatem edukacji ekonomicznej, która już dawno powinna zawitać do szkół podstawowych.
